Ορέστης

___

Ασώματα άσματα, ακούστηκαν
πίστευε η σοφία ότι μετέφεραν την ουσία της
Ο λόγος εξιλεωμένος, αναζητούσε τη φήμη της φωτιάς
"με λένε Αφροδίτη" είπε εκείνη
ύστερα ένιωσε ένα δάκρυ του ουρανού να κυλά στο κορμί της
λίγο πριν παθιασμένα παλέψει
ζωντανή για να μείνει
στην αγκαλιά της στεριάς
Η μάχη αδυσώπητη, για χαμένη από την αρχή την είχε
ο άνεμος σε αποχή, είχε χορτάσει βιασμό, έρωτα, πίεση, παιχνίδι
του αρκούσε να τη βλέπει να αργοσβήνει, τη μαύρη γη, γέννημα θρέμμα της καμένης φύσης, τη νόθα κόρη του, μικρή θα τη κρατούσε, θα την άφηνε να πεθάνει
μην τον μολύνει, ήθελε
ξεμυάλισε τα δάκρυα του ουρανού, μετά τη πρώτη μάχη, κι ενώ η "Αφροδίτη" της φωτιάς, ξεμαλλιαζόταν, εκείνος ατάραχα το αύριο ονειρευόταν .
Μην πουν πως φταίει, είπε πως έφταιξε το πάθος ...

Μαρία

___

 Ο κόσμος είναι γεμάτος μικρόψυχες ανωμαλίες, εσύ όμως γιατί να ασχοληθείς με αυτές ενώ μπορείς να ασχοληθείς με κάτι υπέροχα όμορφα "τριανταφυλλάκια"!; εφόσον δεν σου παρέχουν ωφελεί, ή δεν είναι ο ρόλος σου αυτός, κι από τη στιγμή που δεν μπορείς να αρθρώσεις κι ορθό με επιχειρήματα "πολίτικο", κοινωνικό, και άλλα λόγο ... Παπάτζες αναπαράγεις, όταν το κάνεις. Και κάτι ακόμη, τις έχουμε ξανά ακούσει, δεν είναι η πρώτης φορά. Μα φυσικά όπως ξέρεις, έχεις το δικαίωμα να λες "ότι θες", το ίδιο κι εγώ

Γιούλη

___

"εγώ που με βλέπεις είμαι ο μόνος άνθρωπος στην Ελλάδα που 'χω στο όνομα μου πυρηνικά όπλα στην Ρωσία... Αλλά εγώ δεν είμαι από τους άλλους, δεν εξαγοράζομαι με βότκες και γυναίκες. εγώ είμαι υπέρ της ειρήνης. Είμαι ο μόνος. Με έχουν για σχιζοφρενή, μα οι περισσότεροι Ρώσοι και Αμερικανοί είναι στην πραγματικότητα σχιζοφρενείς. Κομμουνιστές λένε ...σιγά μην είναι . Εγώ είμαι ... Αλλά οι άλλοι ότι να 'ναι. "

Ότι μπόρεσα να συγκρατήσω αυτολεξεί από τον μονόλογο ενός κυρίου, σε εμένα τα μίλησε, αλήθεια, λίγο πριν φτάσουμε στον σταθμό. Πρέπει να εξασκήσω τη μνήμη μου.  Διάλογος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, μια και ο μόνος λόγος μου ήταν μια καταφατική κίνηση του κεφαλιού μου, σαν να εξασκώ την άσκηση "αριστερό αυτί στον αριστερό ώμο, κεφάλι στο κέντρο, εκπνοή εισπνοή " ένα πράγμα.  Απλά, λίγο πριν σηκωθώ τον κοίταξα, αφού στεκόταν σαν πελεκάνος με το πέλμα του ενός ποδιού του ακουμπισμένο στο σιδερένιο χώρισμα της εισόδου του βαγονιού, και με ένα τσιγάρο στο στόμα. Προέκυψε κι είχαμε "αη κοντακτ". Έτσι ξεκίνησε να μου μιλά. Ύστερα όταν φτάσαμε στον σταθμό, καθώς άνοιγαν οι πόρτες του βαγονιού άναψε το τσιγάρο και συνέχισε το δρόμο του. ενώ από τα μεγάφωνα η εκφωνήτρια έλεγε το γνωστό ποιηματάκι με το απαγορευτικό περί καπνίσματος. Τελικά, κάποιοι θέλουν περισσότερα απ' όσα μπορούν να έχουν, γι' αυτό πείθουν τους εαυτούς τους ότι τα έχουν, αργότερα προσπαθούν να πείσουν τους άλλους, ή μαθαίνουν τρόπους για να διώχνουν τους άλλους και τους αξιοποιούν. τζιζ 

Τέλης

___

Η σύνδεση των λέξεων εντός του νου, αδιαφορεί για τη καταγραφή της. Καθώς εντός αυτού του γραπτού μετατρέπεται κι αυτή σε υποκείμενο, μπορεί να έχει συναισθήματα. Την ύπαρξη τους την οφείλει στη δημιουργό της... που της χάρισε την ελευθερία να την κινητοποιεί αυτή όταν επιθυμεί να καταγράφει.. ξέροντας πως υφίσταται ...

ήθελα να πω ... κάτι

Ειρήνη

___

μια γη με χώρο, κι οι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να φτάσουν εκεί που τους είπαν πως βρίσκεται ο παράδεισος. κανείς δεν επιλέγει έναν άδειο τόπο. κανείς δεν επιλέγει έναν τόπο που βλέπει ο ίδιος σαν άδειο. ψάχνει την καλύτερη ζωή. κι επειδή έτσι το νιώθει. πάει. όλο κάπου πάει... πάει στον τόπο που του παν πως θα ζει με ευκαιρίες. χωρίς να καταλαβαίνει πως τις ίδιες ευκαιρίες θα χει. αρκεί να πάψει να πιστεύει στον παράδεισο πλάνη.

γιατί δεν δημιουργείς σε μια άγονη ζώνη; γιατί δεν προσπαθείς να την κάνεις γόνιμη; γιατί δεν δημιουργείς τον παράδεισο, έτσι όπως θα ήθελες να μπορείς να τον ονειρευτείς; γιατί όλο φεύγεις από το άδειο;

γιατί έμαθες στην ευκολία και τα θέλεις όλα έτοιμα

Λέλος

___

Όταν επιμένεις, κάτι καταφέρνεις, ζωήηηη μου,
είχες, δεν είχες, πήρες την ψυχή μου, μες απ το κορμί μου, μικρήηη μου

Στους δρόμους άδειος έμεινα,
μονάχος να γυρνώ, Κύκλωπες αναζητώ, ύψος να 'χω να σε φτάνω


κι όλο δε μ' αράζω, δε μπαρκάρω, δε φωνάζω, μη μ' ακούσει η γιατρειά με το φαρμάκι κι έλθει πρώτη να με βρει
τρελήηη μου

Είχες δεν είχες, έγινες ότι κι εγώ, και τώρα τη θέση μου, πάλι αναζητώ. Θα σε εκδικηθώ. Σε άλλη θα ανοιχτώ