Αντιδικία

___

εν καιρό πολέμου, οι προσωπικές διενέξεις μπορεί μάσκα κοινωνικού περιεχομένου να φορούν
κι όσοι όφελος βρίσκουν, κάπως αλλιώς μπορούν να σε πουν
ύστερα με κροκοδείλια δάκρυα ίσως μετανοήσουν, στ' αλήθεια δεν μετανοούν, κρατούν την ευχαρίστηση που ένιωσαν εκείνη τη στιγμή, σωπαίνουν
ο "δαίμονας" μέσα τους κέρδισε πάλι
εν καιρό πολέμου φαντάσματα πολλά κυκλοφορούν κι φόβος σαν τρελός παιχνίδι άσχημο παίζει
πάντα και παντού, κινήσεις, λόγια
προβοκάτσια, οπορτουνισμός, μη καθεδρικός , άσχετος, κάτι άλλο
κάτι που προσπαθεί να υπερισχύσει
και προσπαθεί, και προσπαθεί
κάτι άλλο που θέλει να υπερισχύσει
και προσπαθεί και προσπαθεί
λέει αυτό είναι για όλους, για όλους .. το καλύτερο
λέει ενωμένοι
λέει με αγώνα κι αγάπη
λέει φωτιά
λέει θέλω να υπερισχύω σε ότι υπερισχύει πάνω μου
λέει πως δεν είναι λάθος
δεν είναι
δεν είναι όμως ούτε σωστό


πόσο εύκολα ο άνθρωπος ξεχνά τον άνθρωπο,
λυπάμαι, λυπάμαι πολύ όταν θυμάμαι
όταν θυμάμαι πως ο άνθρωπος είναι κι ευνούχος
λυπάμαι, όταν καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να συμβιώσει, με άλλους να υπάρξει πραγματικά, να ζει κοιτώντας τη ζωή του κι όχι τη ζωή του άλλου, να ζει ελεύθερος στον ίδιο τόπο χωρίς να θέλει να υπερισχύσει, να επιβάλει την ενέργεια του, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό, ή θέλοντας να υπερισχύσει μόνο στον ίδιο του τον εαυτό, επιβάλλοντας την ενέργεια του στα άψυχα δημιουργήματα του
λυπάμαι, λυπάμαι όταν θυμάμαι τους ανθρώπους που σκέφτονται μόνο τον ίδιο τους τον εαυτό, λυπάμαι όταν θυμάμαι τους ανθρώπους που κλαίνε συνέχεια για τις δυσκολίες που πέρασαν μπροστά σε άλλους και απαιτούν συμπόνια
λυπάμαι, λυπάμαι όταν θυμάμαι, τους ανθρώπους που δεν προσπαθούν καθαρά να δουν.

λυπάμαι, λυπάμαι για τα γαμημένα στοιχεία με τα οποία γαλουχηθήκαμε και τις γαμημένες σκέψεις που εμφυτεύτηκαν μέσα στο μυαλό μας κι ήμαστε ο κόσμος που θαρρούμε

κι εμένα λυπάμαι καμιά φορά, να το θυμάσαι
φταίει το ότι καταλαβαίνω ...
ενώ κάποια άλλη είναι έτοιμη να πει "νομίζεις"

μα αφού ζω κάπως πρέπει να συνεχίσω ...
ίσως κάποια άλλη στιγμή σου πω το πώς
να θυμάσαι
για να 'χεις
κι από μένα κάτι

Αθήνα, 2018

Βεληνεκές

---

Τη γούβα την κρυφή στου λάκου το γιαπί να ψάχνω 'γω θα ξεκινήσω
Την αγάπη και τη θαλπωρή το νιάτο τη δυνατη σιγή να κρύψω
του χάρου το δρεπάνι χάρο μόνο να βρεί
εκεί πάνου στης γη την "πεφάνια" μην ομιλεί άλλη ζωή για ορφάνια

Κακό τρανό, των χιλιάδων τις στιγμές δεκάδες να "πουλίζουν"

Θα βρω μια κρύπτη κι όταν το κακό, που θα θε κι εμέ να θυσιάσει γιατί καλό θα το ονομάζουν δεκάδες πιέσεις σε μυριάδες, πέσει, να δω το φως του ήλιου, ίσως, άμα υπάρχω ακόμη στο υπόγειο επιλέξω. Κι άμα 'ρθεις στο υπόγειο κακό απόγειο για να μη βρεις,να ξες πουλάκι μου, βλαστάρι μου, καρδιά μου, ψυχή, το σκοτάδι οταν θε σε να κρύψει κακό δεν κάμει, ο ήλιος δε το μόνο που μπορεί για να σε κρύψει ειν' να τυφλώσει , κι άμα δε θες να φταις για κακό που κι εχθρός σου πάθει. το σκοτάδι μπορείς να επιλέξεις. Είναι αυτό που μπορείς να καταλάβεις. Μυστικά μονάχα 'κείνοι που μέσα σε αυτό βρεθούν μπορούν να κρύβουν εκείνο όχι, εκείνο μπορεί μονάχα εσέ' κι εκείνους, ναι! να κρύψει.

Αθήνα, 2018

ονομάστε με "δον ζουάν"

ΑΣΚΤ, Μάρτιος 2018

__

Οι αγαπημένες μου αναμνήσεις κρύφτηκαν στο υπόγειο του συνεργείου της επιβλητικής κουΐντας. Περιμένω τις τρεις τελευταίες ώρες να μου χαμογελάσουν οι εφιάλτες μου, μα κάθε βράδυ αργούν να ξεφύγουν.
«Πώς σε λένε;» με ρώτησε ο μπάτλερ τη κοσμητείας. «Δον Ζουάν» του απάντησα κι ας ήξερα πως δεν θα τον έπειθα πως ήμουν εγώ εκείνος που του έλεγα. Ήταν φυσικό, μια συνεσταλμένη δεσποινίς όπως εγώ δεν θα μπορούσε ποτέ να λέγεται Δον Ζουάν, κι όμως εμένα με λένε Δον Ζουάν. Πάντα ήθελα να με προσφωνούν καθώς πλησιάζω. Πάντα ήθελα να έχω εγώ τη φήμη του γυναικοκατακτητή. Λάθος! Ο αρσενικός Δον Ζουάν κατακτά γυναίκες, ο θηλυκός – που είμαι εγώ – άνδρες. 

Μα τι πάθατε και τα δυό σας, ένα μικρό λαθάκι έκανα. Εξάλλου, τι γνώσεις να έχετε γύρω από το θέμα; Δύο λούτρινα αρκουδάκια είστε. Ενώ εγώ, εγώ όχι! Εγώ είμαι ο Δον Ζουάν.

Αθήνα, 2018

Ροζέτα

Σύρος 2018

___

καθώς θα φεύγεις,
μην ξεχάσεις να παρατηρήσεις το γέλιο μου

θα σε βοηθήσει να καταλάβεις, το πόσο πολύ λυπάμαι,

κι αν προσπαθήσεις να σκεφτείς γιατί λυπάμαι τόσο,
νομίζω θα καταλάβεις, το πόσο πολύ σ' αγάπησα ή το πόσο πολύ τον σεβασμό μου κέρδισες

κι αν προσπαθήσεις να καταλάβεις το γιατί, ίσως, μπορέσεις να καταλάβεις τη ψυχή μου,
και το  πόσο ήθελε πάντα τα πάντα
σε κλουβί να φυλακίζει,
κι ύστερα να σε κάμει με δάκρυα δικά της σε αυτό να μένεις.





Καθώς θα  βρίσκεσαι να ξέρεις πως βρίσκεσαι από δική σου επιλογή


Αθήνα, /4/2018