εν καιρό πολέμου, οι προσωπικές διενέξεις μπορεί μάσκα κοινωνικού περιεχομένου να φορούν
κι όσοι όφελος βρίσκουν, κάπως αλλιώς μπορούν να σε πουν
ύστερα με κροκοδείλια δάκρυα ίσως μετανοήσουν, στ' αλήθεια δεν μετανοούν, κρατούν την ευχαρίστηση που ένιωσαν εκείνη τη στιγμή, σωπαίνουν
ο "δαίμονας" μέσα τους κέρδισε πάλι
εν καιρό πολέμου φαντάσματα πολλά κυκλοφορούν κι φόβος σαν τρελός παιχνίδι άσχημο παίζει
πάντα και παντού, κινήσεις, λόγια
προβοκάτσια, οπορτουνισμός, μη καθεδρικός , άσχετος, κάτι άλλο
κάτι που προσπαθεί να υπερισχύσει
και προσπαθεί, και προσπαθεί
κάτι άλλο που θέλει να υπερισχύσει
και προσπαθεί και προσπαθεί
λέει αυτό είναι για όλους, για όλους .. το καλύτερο
λέει ενωμένοι
λέει με αγώνα κι αγάπη
λέει φωτιά
λέει θέλω να υπερισχύω σε ότι υπερισχύει πάνω μου
λέει πως δεν είναι λάθος
δεν είναι
δεν είναι όμως ούτε σωστό
πόσο εύκολα ο άνθρωπος ξεχνά τον άνθρωπο,
λυπάμαι, λυπάμαι πολύ όταν θυμάμαι
όταν θυμάμαι πως ο άνθρωπος είναι κι ευνούχος
λυπάμαι, όταν καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να συμβιώσει, με άλλους να υπάρξει πραγματικά, να ζει κοιτώντας τη ζωή του κι όχι τη ζωή του άλλου, να ζει ελεύθερος στον ίδιο τόπο χωρίς να θέλει να υπερισχύσει, να επιβάλει την ενέργεια του, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό, ή θέλοντας να υπερισχύσει μόνο στον ίδιο του τον εαυτό, επιβάλλοντας την ενέργεια του στα άψυχα δημιουργήματα του
λυπάμαι, λυπάμαι όταν θυμάμαι τους ανθρώπους που σκέφτονται μόνο τον ίδιο τους τον εαυτό, λυπάμαι όταν θυμάμαι τους ανθρώπους που κλαίνε συνέχεια για τις δυσκολίες που πέρασαν μπροστά σε άλλους και απαιτούν συμπόνια
λυπάμαι, λυπάμαι όταν θυμάμαι, τους ανθρώπους που δεν προσπαθούν καθαρά να δουν.
λυπάμαι, λυπάμαι για τα γαμημένα στοιχεία με τα οποία γαλουχηθήκαμε και τις γαμημένες σκέψεις που εμφυτεύτηκαν μέσα στο μυαλό μας κι ήμαστε ο κόσμος που θαρρούμε
κι εμένα λυπάμαι καμιά φορά, να το θυμάσαι
φταίει το ότι καταλαβαίνω ...
ενώ κάποια άλλη είναι έτοιμη να πει "νομίζεις"
μα αφού ζω κάπως πρέπει να συνεχίσω ...
ίσως κάποια άλλη στιγμή σου πω το πώς
να θυμάσαι
για να 'χεις
κι από μένα κάτι
Αθήνα, 2018