Ιφ

___

σαντ ... μόλις συνειδητοποίησα. ότι μου πήραν από το τσεπακι της τσάντας (δεν κλείνει με φερμουάρ) τη καπνοθήκη με τον καπνό που χα αγοράσει για τούτες τις μέρες. Είμαι σίγουρη πως δεν μου έπεσε. Την είχα τοποθετήσει κάτω από το φορητό αυτοσχέδιο σταχτοδοχείο που χω φτιαξ κι αξιοποιώ. Αν είχε πέσει θα χαν πέσει παρεούλα. Συνεπώς ...αντιος ... καπνοθήκη. Κάπου στην Ομόνοια λογικά μοιραστήκαμε πρώην καπνοθήκη μου τις τελευταίες μας στιγμές.
Το νιώθω πως οι δρόμοι μας θα χώριζα μα βιαζόμουν για να προλάβω το μέτρο στο μαθημα στην ώρα μου να φτάσω. Αστρίτσι το καλοκαίρι όταν μου έπεσες σε βρήκα το επόμενο πρωί. Αυτή τη φορά θαρρώ δεν πρόκειται. Καλό ταξίδι ... Όντως εκείνη τη πρώτη φορά της απώλειας σου καπνοθήκη είχα "ψυχολογικά επηρεαστεί" ... Σήμερα, είμαι σε φάση "κρίμα, έγινε, πάει, γεια ούτως η άλλως ... χέστηκα. καιρός ήταν να αλλάξω καπνοθήκη. " Με τούτο σε αποχαιρετώ καπνοθήκη ...να ευτυχήσεις όπου κι αν βρεθείς. Αντίο ...
Νομίζω αυτό το φανάρι δεν θα ανάψει ποτέ πράσινο
Σύμπαν! Αν νομίζεις ότι θα μου πεις εσύ ποτέ να σταματήσω το κάπνισμα είσαι βαθιά νυχτωμένο . Έχω δύο μισά στο φορητό σταχτοδοχείο μου ...

Λίαν

___

λογική "αλλα λέω αλλα κάνω" . Πριν από λίγο. Εγώ. Ετοιμάζομαι να βγω από σχεδόν άδειο βαγόνι του μετρό. Στέκομαι στο άνοιγμα της πόρτας. Περιμένω τη πόρτα να ανοίξει. πλήθος κόσμου έχει μαζευτεί ακριβώς μπροστά από το άνοιγμα της πόρτας κι όχι στο πλάι, όπως είθισται. για να βγει πρώτα ο κόσμος που έφτασε στο προορισμό του. "μα τι λογική κι αυτή; Να θέλουν πρώτα να βγούνε όσοι 'φτάσαν στο προορισμό τους. ντροπή." Ανοίγουν οι πόρτες. Ένας κύριος κάθεται ακριβώς μπροστά μου. Ήθελε να μπει. Βρίσκω τρύπα για να βγω. στο πλάι. Καθώς εξ έρχομαι, συμβαίνει ο εξής διάλογος. μεταξύ αυτού και οικείου του προσώπου. "- ...άσε τους να βγούνε", "- είπα εγώ να μη βγούνε;". Όχι καλέ μου κύριε. Φυσικά και δεν είπατε να μη βγούμε, απλά σταθήκατε μπροστά στη πόρτα. Δεν μίλησα. Ποιο το νόημα εξάλλου;! Αφού εστί "κανονικότητα.κακανονικοτητα". Συνεχίζω τη διαδρομή μου. Διατηρώντας την ψυχική ηρεμία που χρόνια προσπαθώ να διατηρώ ... άλλοτε μέσα κι έξω. Άλλοτε μέσα μονάχα και πιο συχνότερα έξω. Μου αρέσει ο ουρανός σήμερα

Νέστορας

___

"όμορφη νύχτα",
είπε η Έλα
"σαν
κάποιο καλοκαίρι
θυμάμαι
χρωμάτισα το φθινόπωρο
γιατί φθινόπωρο ζούσα
λίγο πριν το χειμώνα
ζήτησα από τον ήλιο μια αγκαλιά
κι ύστερα κατέλαβα το φως μου
ορους και ουσίες είδα
διάβασα για κόσμους καινούριους
λέγαν πως μόνο αν τη στεριά
απ' τα μάτια σου χάσεις
θα βρεις τη στεριά τους
Από ακτή σε ακτή πέρα κοιτούσα
την ακτή προσπαθοντας
απ' τα μάτια μου να χάσω
την ύστερη στιγμή με συνέλαβαν
τα δεσμά μου
κι έδιωξα, μακριά έμεινα
είπα δεν θα σε λέω πια ακτή μου
Κι ακτές πολλές βρήκα, κι ας μη
με λόγια ακτή την είπα
πέρα κοιτούσα
θάλασσα μονάχα έβλεπα
Κάλιο να θαρρείς πως ακτή δεν έχεις,
και στην ακτή να ζεις,
παρά να λες πως τις ακτές σου έχεις
κι ακτές να είν' γκρεμοί.
...
ένα φεγγάρι έπαψα να θαρρώ πως έχω φίλους,
έπαψα να πιστεύω
έπαψα να κάνω,
να προσπαθώ
κάποιο επόμενο έζησα με ανθρώπους
κι ένιωσα
όσα άλλοτε με ορισμούς ζητούσα
το σώμα, με την καρδιά
Η ακτή, ακτή
πέλαγος πλασιμπο"

Έλα

___

ένας στρόβιλος απελπισμένων στιγμών
με παρασέρνει
εγώ μια σκέψη,
γίνομαι ένα με το λίγο πριν ή το μετά τους
έχω τη δύναμη
να σκεβρώσω σαν ύλη
να μεταβάλλω τη ροή τους,
από έλλειψη σε έλλειψη να μεταπηδώ
να βρίσκω λύσεις
να τρέπω σε φυγή
να αλλάζω

δεν φοβάμαι

ο στρόβιλος σβήνει,
ρέουν στιγμές
ταξιδεύουν

υπάρχω
μέσα σε όσα ήλθαν

Νόρμα

___

σπίτια άδεια... άνθρωποι άστεγοι. Η υπεροχή της ιδιοκτησίας. Το κτίσμα στεγάζει μόνο έχοντες από κούνια. Ας υμνήσουμε την ιδιοκτησία των λίγων σε βάρος των πολλών, εστί, για τη "δημοκρατία" του σήμερα, δικαιοσύνη. Ευχαρίστηση για τους προύχοντες και το υπηρετικό προσωπικό τους. Και σήμερα το γεύμα τους πλούσιο. Και σήμερα η συνείδησης τους καθαρή ... Και σήμερα κέρδισε ο άνθρωπος. Μα δεν το βλέπετε;! Το κτήνος μέσα του εννοώ.
Κάτι καλύτερο, δεν αναμένω. Αν δεν ωφελούσε το υπάρχον η φτώχεια, δεν θα υπήρχε. Κι αν ήθελαν να λύσουν ένα πρόβλημα, θα ξεκινούσαν από το αίτιο που το προκαλεί. Μα αν ήσαν τόσο έξυπνοι, δεν θα ήσαν αυτό που είναι.


Κρίμα για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος αναμένει να του φορέσει χαλκά, κάθε μέρα, κρίνει την ελευθερία ασυδοσία.

Εφόσον το σύστημα θα παραμείνει σύστημα ... κι εφόσον οι κοινωνία, ο λαός, η μάζα, το σύνολο, η μπάζα δεν είναι ώριμη ακόμη για να αλλάξει ...οι νόμοι χρειάζεται να προσαρμοστούν στις κοινωνικές ανάγκες του σήμερα, έχοντας ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.

Λυπάμαι


26/08/2019, Αθήνα

Φιλήμων

___

("διαφωνία" επί του όρου νεκρόφιλος)

... ξέρεις ποιός πραγματικός νεκρόφιλος είναι, 

πραγματικός φίλος,

αυτός που εκεί που κείτεσαι ξαπλωμένος νεκρός, 

έρχεται σου κάνει μια χειραψία, 

σε ρωτάει "τι κάνεις, καλά είσαι;" 

και περιμένει να του απαντήσεις.

Έχει ένα γνήσιο ενδιαφέρον για το αν είσαι καλά. 

Δεν φεύγει. Περιμένει να του απαντήσεις. 

Αυτός είναι πραγματικός φίλος του νεκρού .. 

όχι ο άλλος, εκείνος που το σώμα θα 'ρθει να βεβηλώσει,
ο νεκροβιαστής

στο ορμ

___

Τα λουλούδια χρωματίζουν την άνοιξη
σιωπώντας το χειμώνα
Καλοκαιρινή ζέστη
σε νιώθω
Πόσο όμορφη δείχνεις το χειμώνα
Ένα σύνολο εκρήξεων
Μου είπες πριν από λίγο
χρειάζεται νερό
το προσφέρεις τώρα
Νιώθω ένα μικρό κάψιμο στα ούλα
και η ατμόσφαιρα μυρίζει σμάλτο
Είσαι όμορφη το χειμώνα
Όμορφη, μα σκοτώνεις
Και τα χρώματα στον ουρανό, το ηλιοβασίλεμα,
είναι όμορφα
είναι δηλητήριο
Ό,τι μας εντυπωσιάζει
Εξ ελισσόμαστε
Κάποτε το δηλητήριο δε θα επιδρά
Ίσως τότε μάθουμε
άλλες
απόρροιες καύσης
για δηλητήριο
Ίσως οι βουνοκορφές γίνουν πεδιάδες και η γη μια λεία σφαίρα.
Ίσως
Σίγουρο δεδομένο
Η πλαστική σακούλα που είδα να ίπταται πριν από λίγο ...
Θα συνεχίσει, κι, ίσως όταν η γη γίνει λεία να τσουλάει πάνω της ...
Δεν είναι τέλειο;!
Μια σακούλα που ίπταται ...
Το άγγιγμα της.
Η μόλυνση .
Το ρομάντζο
μη ώριμης κοινωνικά βιομηχανίας
ανθρώπινης παράληψης
και φύσης

'Ατη

___

έδρασε, πριν εκστασιαστεί
πέταξε προς το φως
προς το σκοτάδι πέταξε
κι επέστρεψε σε σημείο θαλπωρής
όσα είχε αφήσει, κράτησε
βρεγμένη, με τα υγρά της γέννας της
μικρή, παραβάτης υπόσχεσης
τελευταίας διαλογής, ευκαιρία
κατοίκισε στο άπειρο, δευτερόλεπτα ωδής
ορδής νηνεμία
για τη ζωή της, της ευχήθηκαν
έστρεψαν το στόμιο του όπλου
που εκείνη κράτησε
προς τον ήλιο, τον Θεό της
προς εκείνον που το βλήμα δε θα φθάσει

Σελήνη

 ___

... σε τόπο χλοερό, ο 'Ις και ο 'Αβ ζούσαν. Στο τόπο εκείνον ζούσαν κι άλλοι. Μα για την Ιστορία μας αυτή, οι δύο πλεω γνώριμοι σε μας, εκπρόσωποι κυρίαρχων ρευμάτων, θα σταθούν.
Την φύση με τα δώρα της ο 'Ις την αγαπούσε. Την ζωή του απολάμβανε, ευτυχισμένος όντας ζούσε.
Ο 'Αβ από μικρός αλλεργικός στη γύρη, ονειρευόταν έναν τσιμεντένιο θησαυρό. Την χλοερή της φύσης πεδιάδα, έλεγε, όταν θα γίνει μεγάλος και τρανός θα την κάμει κτήριο ψιλό, να χωρούν πολλοί σε αυτό, δουλειές να βρίσκουν θα 'χουν ... 

Ο 'Αβ συνεχώς προσπαθούσε. Ο 'Ις συνεχώς απολάμβανε. Ο 'Αβ συνεχώς προσπαθούσε. Ο 'Ις συνεχώς απολάμβανε. Ο 'Αβ προσπαθούσε. Ο 'Ις απολάμβανε. Ο 'Αβ προσπαθούσε. Ο 'Ις απολάμβανε. Ο 'Αβ προσπαθούσε. Ο 'Αβ προσπαθούσε. Ο 'Αβ προσπαθούσε. Ο 'Ις απολάμβανε. Απολάμβανε ο 'Ις. Μέχρι που ο 'Αβ τα κατάφερε. 

Ο 'Ις ποτέ δε νόμισε, όχι δεν σκέφτηκε καν, πως ο 'Αβ υπήρχε, όχι ο 'Αβ, οι σκέψεις του, οι ιδέες του, τα όνειρα του. Απολάμβανε, πιστεύοντας στο "για όλη σου τη ζωή" της φύσης. Του άρεσαν όσα έτσι όπως ήταν ήταν. Απροετοίμαστος απέτυχε. Αναγκάστηκε να φύγει ή έμεινε και πέθανε λυπημένος, που όλα όσα απλόχερα του προσφέρονταν έχασε. 

Ο 'Αβ τα κατάφερε, ποτέ δεν είπε είμαι ευτυχισμένος.

Οι άνθρωποι φοβόμαστε να νομίσουμε την ικανοποίηση. την πλήρη ικανοποίηση. Πήραμε το μάθημα μας. Κι έτσι όλο θέλουμε...

Ιο

___

" Έλεγε θα φύγουμε, πέρα μακριά θα πάμε
τίποτα εδώ, για μας δεν στέκει
Έλεγε θα δούμε θάλασσα από ψηλά, σε βουνά θα ανέβουμε, τα δάση είν' το σπίτι μας και τα νερά το εξοχικό μας
Έλεγε τον καθρέφτη μου πως ζήλευε, τις ώρες που αντί γι' αυτόν εκείνος με κοιτούσε
Εκεί που θα πάμε έλεγε, να δημιουργήσουμε θα μπορούμε
Η δική μας κοινωνία δεν θα βλάπτει πια, να υπάρχει θα μπορεί έλεγε
Έλεγε θα πάψουμε να παρασιτούμε, έλεγε δεν θα προκαλεί φθορά στη φύση η ύπαρξη μας
Θα μας θέλουν έλεγε, θα βρούμε έλεγε, κι εμείς το κομμάτι αυτό της γης που για μας θα είναι. Έτσι έλεγε. Πρίν εξασθενήσει. Ήξερε πώς να φύγουμε δεν μπορούμε. Ήξερε πως, ο αέρας εδώ μας έφερε. Ήξερε, πως απλά ένα στέλεχος είναι ο ίδιος, μιας επιδημίας.
Αντιγραφή, ήξερε, μεταγραφή, κι ίσως καμία φορά μετάφραση, ότι κατάλαβαν για μας όταν μας γνώρισαν. Κι ύστερα θάνατο. Τόσο δα μικρά ήξερε πως ήμασταν. Τόσο δα..
Κι όμως να φύγουμε, ποτέ μονάχοι μας δεν καταφέραμε. Όλοι μαζί, εμείς οι υπάρξεις αυτού του κόσμου να υπάρχουμε, δεν μπορούμε.
Κι εγώ αδυνατώ, λυπάμαι που να φύγω δεν μπορώ. Άλλο το σώμα ετούτο να ξεγελάσω δεν μπορώ. Ίσως αν είχα νοημοσύνη... Ίσως... να φύγω θα μπορούσα. "

Τούτο είδα στ όνειρο, το βράδυ, να λέει και να κλαίει ένα μοναχό του κύτταρο.