Ιφιγένεια

___

Τι θυμήθηκα τώρα, κι όχι τυχαία, κάποτε κάποιος μου λέγε, "βελτίωσε το βήμα σου περπατάς σαν τον Βελουχιώτη", κι αναρωτιόμουν αν όντος είχε προλάβει τον Άρη και μου χε πει ψέματα για την ηλικία του. Κάποιος κάποτε -ο ίδιος κάποιος- μου χε πει κάποτε "και τώρα που να σε βγάλω έτσι όπως είσαι ντυμένη" ενώ μου χε πει να βρεθούμε Κεραμεικό. Κάποιος κάποτε, μου δείχνε κοριτσάκια έξω από "πασοκοδαπιτικα" στέκια και μου έλεγε "να, κοίτα τι όμορφες που είναι αυτές, γιατί δεν γίνεσαι σαν αυτές ", ενώ εγώ αναρωτιόμουν "πόσες μαλακίες θα αντέξω ακόμα, μήπως τον λυπάμαι στην πραγματικότητα; " . Κάποιος κάποτε, μου 'πε να πάμε για παρέα μαζί θάλασσα, κι ενώ εγώ του πα "δεν έχω λεφτά άμα θες για τη παρέα έρχομαι. Αλλά δεν έχω να τσοντάρω για βενζίνες κ.λπ. " και μου χε πει "καλά, εντάξει. Δεν πειράζει", υστέρα όταν φτάσαμε παράλια μου ζήτησε ένα ευρό, κι όταν του πα δεν έχω και σου το χα πει , μου απάντησε, "αμάν, τι γυφτιές κάνεις ρε Ιφιγένεια, βγαίνεις έξω και δεν έχεις ούτε ένα ευρό πάνω σου;! Ούτε γύφτισσα να ήσουν" ενώ εγώ το επαναλαμβάνω του χα πει δεν έχω. Κάποιος κάποτε μου χε αυτοοριστεί αναρχικός, δεν με έπεισε. Διότι ότι μου λεγε το εννοούσε. Προφανώς δεν ανέχθηκα μόνο τα παραπάνω κάνοντας τη χαζή. Κι ούτε μετανιώνω μιας και είχα κι εγώ τους λόγους μου. Μα αυτό το υποκείμενο είχε το θράσος ύστερα από τόσο καιρό να μου στείλει μήνυμα ..., ενώ ο ίδιος μου χε ζητήσει να μην τα ξανά πούμε θαρρώντας πως εγώ θα μαι εδώ για να τα ανέχομαι όλα ... Από λύπηση είχα απαντήσει στα τότε τελευταία του τηλεφωνήματα . Από λύπηση, γιατί όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναγνωρίζει τα λάθη του και φροντίζει να μπλέκει με λάθος άτομα που στη πορεία δεν του αρέσουν και προσπαθεί να τα αλλάξει αρνητικά ως προς την επιθυμητή από τα ίδια εξέλιξη τους, δηλ. να τα χωρέσει στα μέτρα του, προσπαθώντας να τα κάνει να νιώσουν άσχημα, (χωρίς να του είναι κάτι, μια σχέση της φάσης "ξεκινάμε κι όπως κάτσει" είχαμε) μόνο για λύπηση είναι. Προφανώς δεν πέτυχε, εμε μόνο με ωραίους τρόπους και πειθώ με αλλάζεις πραγματικά. Τα άλλα που παίρνεις είναι άπλα σταχτούλες για να νομίζεις ... Αν και πιστεύω πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει , απλά εμφανιζει μια διαφορετική πτυχή του εαυτού του ανάλογα με την κατάσταση και το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο θα βρεθεί. Οπότε δεν με αλλάζεις, απλά παίρνεις αυτό που θέλεις καθώς προκύπτει.
Προφανώς ύστερα από το "τι κάνεις;" μιας και είχα αγνοήσει τις κλίσεις, τον μπλόκαρα από τη συνομιλία. Είπαμε, φτάνει. Έχω να ασχοληθώ με καλύτερα.
Και τώρα που το έβγαλα από μέσα μου,
πάω. να ασχοληθώ με τα καλύτερα

Νικάνωρ

___

Η γωνία ήταν άδεια,
η μορφή σου πάντα μου θύμιζε εκείνη τη γωνία,
σαν κάτι από χρόνια να σε 'χε χωρίσει από κάθε τι γεμάτο

Κλαίνε γυναικείες μορφές
με φρίκη γεμάτος κοιτάς το γεμάτο άνοια κόσμο, κι ύστερα αναρωτιέσαι αν θα μπορούσες κάτι καινούργιο να διεκδικήσεις


Μια γωνία άδεια η μορφή σου
Ζωγραφισμένη ανεξίτηλα, γραμμικά
Περιφραγμένα
Το άγγιγμα σου ανεπιθύμητο
Άγνωστο, κουραστικό
Φωτιά και νερό δε θα το θελαν
Φωτιά και νερό δε θα το ζούσαν
Γεμάτος αέρα να ορίζεις τη πρώτη στιγμή της ζωής σου ως γεγονός
Φοβόσουν πάντα το πεπρωμένο γιατί πίστευες σε αυτό;!


Ψεύτικες μορφές, πράξεις χειριστικού χαρακτήρα, με επιθυμητό κίνητρο την εξομάλυνση της νοημοσύνης ανθρώπων με γνώμη διαφορετική στη δίκη σας
Διεκδικούσες έναν επιπλέον τίτλο, τίποτα παραπάνω, ένα όνομα, γι αυτό και προσπαθούσες για κάτι επιπλέον, γνωρίζοντας ότι εσύ κατέχεις, ενώ άλλοι δεν θα μπορέσουν. Κι όσο δίπλα τους στέκεις δε θα μπορέσουν ποτέ. Δε θα το επιτρέψεις, ηθελημένα ή μη.
Κάποιοι άνθρωποι έμαθαν τη λέξη μικρόμυαλος απλά για να την αξιοποιούν αποκαλώντας άλλους με τρόπο τέτοιο, κρύβοντας, έτσι, τη δική τους αδυναμία.


Ο άνθρωπος είναι ένα ον περίπλοκο και συνάμα απλό. Όλοι έχουμε να πούμε κάτι γι' αυτόν. Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να συμπεριφερθεί επιθετικά αρκεί το πεδίο που διαμορφώνεται γύρω του να τον κάνει να νιώσει ότι βάλλεται. Πιστεύω στη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Η ομοιογένεια, είναι ένα παραγωγό συμφερόντων μεγάλων δυνάμεων.

Ησιόνη

 ___

Που βρίσκεσαι; χαθήκαμε. Κάποτε είχαμε τόσα να πούμε. Πλέων κοινότυπες εκφράσεις και στερεότυπα. Όσο μεγαλώνω σταματώ να μου αρέσω , σταματώ να μου αρέσω με μεγαλύτερη ταχύτητα κι ένταση απ ότι σταματούσα να μου αρέσω στο παρελθόν. Μια μιζέρια και μια αδυναμία με περιμένουν. Περιμένω, μια αδυναμία και μια μιζέρια. Το κορμί μου λεκιάζει και η σάρκα μου γεμίζει τοξικές ουσίες... αρχίζω να φοβάμαι. Προσπαθώ να μείνω δυνατή. Δείχνω πως είμαι δυνατή. Δεν είμαι όμως.. είναι υπέροχο το να μαθαίνεις να προσποιείσαι, κι ακόμη πιο υπέροχο το να μαθαίνεις να το κάνεις καλά. Μπορείς να κοροϊδέψεις μέχρι και τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν νιώθω όμορφα πια προσποιούμαι. Προσποιούμαι τόσο καλά το πόσο καλά νιώθω. Κι όμως νιώθω απαίσια. Απαίσια με ακούς! Που είσαι; μου λείπεις! Που είσαι; θέλω την αγκαλιά σου. Εσύ μου λείπεις! Τελικά τι; τι θα γίνουμε; χαθήκαμε. Και τώρα καίμε τα αστεία μας ποιήματα. Το οδόστρωμα λέκιασε από τις σόλες των παπουτσιών μας. Οι φτέρνες μας γέμισαν γρατσουνιές. Που είσαι; γεμίζω σκληρά αυταρχικά χαρακτηριστικά. Δεν τα θέλω. Που είσαι; που; που; δεν τα θέλω. Δεν τα θέλω. Δεν τα θέλω διότι τίποτα δεν μου παρέχουν, τίποτα δεν μου προσφέρουν. Δεν θέλω να χαθώ στο τίποτα ούτε να δω με τα μάτια που άλλοι επιθυμούν για να κερδίσουν τη δημιουργία μιας ακόμη νεκρής. Δεν θέλω. Που είσαι;! Που;! Μου λείπεις. Εστιάζω στις μνήμες μου, στις αναμνήσεις και λείπεις κι από εκεί. Σε πήραν. Δεν σε άξιζα μάλλον. Που είσαι;