Που βρίσκεσαι; χαθήκαμε. Κάποτε είχαμε τόσα να πούμε. Πλέων κοινότυπες εκφράσεις και στερεότυπα. Όσο μεγαλώνω σταματώ να μου αρέσω , σταματώ να μου αρέσω με μεγαλύτερη ταχύτητα κι ένταση απ ότι σταματούσα να μου αρέσω στο παρελθόν. Μια μιζέρια και μια αδυναμία με περιμένουν. Περιμένω, μια αδυναμία και μια μιζέρια. Το κορμί μου λεκιάζει και η σάρκα μου γεμίζει τοξικές ουσίες... αρχίζω να φοβάμαι. Προσπαθώ να μείνω δυνατή. Δείχνω πως είμαι δυνατή. Δεν είμαι όμως.. είναι υπέροχο το να μαθαίνεις να προσποιείσαι, κι ακόμη πιο υπέροχο το να μαθαίνεις να το κάνεις καλά. Μπορείς να κοροϊδέψεις μέχρι και τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν νιώθω όμορφα πια προσποιούμαι. Προσποιούμαι τόσο καλά το πόσο καλά νιώθω. Κι όμως νιώθω απαίσια. Απαίσια με ακούς! Που είσαι; μου λείπεις! Που είσαι; θέλω την αγκαλιά σου. Εσύ μου λείπεις! Τελικά τι; τι θα γίνουμε; χαθήκαμε. Και τώρα καίμε τα αστεία μας ποιήματα. Το οδόστρωμα λέκιασε από τις σόλες των παπουτσιών μας. Οι φτέρνες μας γέμισαν γρατσουνιές. Που είσαι; γεμίζω σκληρά αυταρχικά χαρακτηριστικά. Δεν τα θέλω. Που είσαι; που; που; δεν τα θέλω. Δεν τα θέλω. Δεν τα θέλω διότι τίποτα δεν μου παρέχουν, τίποτα δεν μου προσφέρουν. Δεν θέλω να χαθώ στο τίποτα ούτε να δω με τα μάτια που άλλοι επιθυμούν για να κερδίσουν τη δημιουργία μιας ακόμη νεκρής. Δεν θέλω. Που είσαι;! Που;! Μου λείπεις. Εστιάζω στις μνήμες μου, στις αναμνήσεις και λείπεις κι από εκεί. Σε πήραν. Δεν σε άξιζα μάλλον. Που είσαι;