Καμιά φορά, προσπαθώ να ακούσω τη φωνή μου
νομίζω έχω ξεχάσει τη φωνή μου
βουβές λέξεις που κάτι σημαίνουν, βγαίνουν από τα χείλη μου
μένω εδώ
εδώ που βρέθηκα
την τελευταία φορά που τη πληγή μου άγγιξα
Κάποτε προσπάθησα να τη καλύψω με μια αχνή λευκή σκιά
δεν κατάφερα, ωστόσο, να ξεφύγω
συχνά νιώθω,
πως δεν θα έπρεπε να θέλω να ξεφύγω
Κάποτε ένιωθα πως ήθελα, η σιωπή να ανοίξει για να ακουστεί η κραυγή της
μα δεν με νοιάζει πια
Αγκάλιασα, πάλι, τα πόδια μου χθες
θέλησα λίγο να θυμηθώ, να νιώσω ξανά πώς είναι να είσαι μωρό
πώς είναι να είσαι
ένα έμβρυο που προσπαθεί να πνιγεί από τον ομφάλιο λώρο στην κοιλιά της γης
Έψαχνα τα κλειδιά του κλουβιού, μήπως καταφέρω να ξεφύγω, πριν κάνα μήνα
δεν τα θέλω πια
πρέπει να νιώθω καλά εδώ
δεν θυμάμαι πολλά
το φως εδώ είχε πάντα σκούρο χρώμα
είχε πάντα σκοτάδι
εδώ, καθώς, βρέθηκα …
4/6/2020, Αθήνα