___
... και τώρα, που βαδίζεις σε ένα δρόμο, παράταιρο, γλυκιά οπτασία, σκιά ενός ονείρου γεμάτο φθορά, γεμάτο ανιαρή πραγματικότητα, γεμάτο ορθολογική κρίση, πες μου, είναι το παράταιρο φυσική προδιαγραφή;! μπορεί ένας φοίνιξ να σταθεί στον αιώνα;! Κοιτάζω, τις στάχτες λέξεων καμένων, μες σε δοχείο κυρτό, στον τόπο του θέλω, στο τόπο του εγώ, στο τόπο του είναι, σαν να περιμένω, την επόμενη αυτοκαταστροφή τους. Γλυκιά περγαμηνή, χιλιάδες στιγμές η ιστορία σου, να μπορούσα λίγο να σε χω για μια στιγμή, κι ύστερα όχι, γιατί δεν θέλω να χω, είναι ελευθερία η μη κτίση, είναι ελευθερία να μην σε περπατούν στον αιώνα. Να περπατάς μαζί ή χωριστά. Είναι ελευθερία το βάδισμα σου ζωηρή σταγόνα. Αν εκτεθείς σε μια διάταξη και μάθεις... πες μου... Μπορώ να περιμένω.