Βαίνης

___

.δυο σφινάκια από το δυνατό, και γρήγορα. Μου είπε "η ζωή, μου κάνει, μόνο σαν σάλτο μορτάλε επίδοξου ακροβάτη". Ρώτησα απλά αν φτάσαμε;! δεν μπορούσα να καταλάβω. Όλο φεύγαμε για κάπου, φτάναμε κάπου και ύστερα πάλι φεύγαμε, όλο φεύγαμε, χωρίς να μου ξεκαθαρίζει αν φτάσαμε, εκεί που πηγαίναμε, κι ύστερα για αλλού ξεκινούσαμε, ή αν απλά φεύγαμε γιατί δεν φτάσαμε, ακόμη, εκεί που πηγέναμε. "που πηγαίνουμε;". έχω μπερδευτεί. Είναι άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Αλλιώς ζεις το ένα κι αλλιώς το άλλο, αλλιώς νιώθεις όταν ξέρεις ότι έφτασες και γι' αλλού ξεκινάς, αλλιώς όταν δεν έφτασες κι απλός περνάς, κι αλλιώς όταν δεν ξέρεις. Ίσως να μην χρειάζεταν να ξέρω, ίσως έπρεπε να καταλάβω, μετρώντας το χρόνο που αφιερώναμε σε κάθε στάση, σε κάθε πέρασμα, ήθελα όμως να μου πει, αν αυτή τη φορά φτάσαμε, κι αντ' αυτού μόνο ότι "η ζωή, μου κάνει, μόνο σαν σάλτο μορτάλε επίδοξου ακροβάτη" μου είπε, κι ύστερα συνέχισε να κινείται στη διαδρομή που χάρασσε . δεν ξέρω αν ξέρει που πηγαίνουμε, ούτε αν φτάσαμε κάποια στιγμή. εγώ κάπου να πάμε, πότε δεν σκέφτηκα. ήθελα όμως να πάμε κάπου. δεν μπορώ να μείνω, φεύγουμε πάλι, είμαστε μαζί κι ας μην καταλαβαίνω συνήθως, αλλιώς, δεν θα βρισκόμουν, εδώ , μην ρωτήσεις αν θα τα ξανά πούμε, μόνο εγώ μίλησα. θα δείξει ...

Νατ

___

στη βουή τούτου του χρόνου, στα όρια της νιωτης μου, η σιωπή σου, ελκυστικό γεμάτο άγγιγμα θυμίζει. Μπορώ να στέκω και να την ακούω. Μπορώ να περπατώ στις ακτές της. Έκοψα κλαράκια από το δέντρο της μνήμης κι έφτιαξα μια σανίδα, για να μπορώ να επιπλέω στα βάθη της θάλασσα των λέξεων της. Δεν έχω μάθει να κολυμπώ, ίσως φταίει που δεν την εμπιστεύομαι. Δεν φταίει αυτή, εγώ ... που φοβάμαι να την εμπιστευτώ, δεν έχω μάθει να την εμπιστεύομαι, κι όταν κάτι δεν το μαθαίνεις νωρίς, αργότερα θυμάσαι πως έχεις κάτι άλλο να μάθεις. και κάτι άλλο, και κάτι τίποτα ...κι ύστερα δεν σε νοιάζει, γιατί συνήθισες να σου αρκεί. ή όχι, απλά λες δεν ήρθε η ώρα ακόμη, η κατάλληλη.
Είν' και το δένδρο, με τα τόσα κλαράκια, έτσι άφησε με να περάσω το χρόνο, στο καφέ τους μαζί σου, ...

Εθελήα

___

 Έρχεται η στιγμή, που τελικά κρίνεται κατάλληλη για να κλείσει ένας κύκλος. Θα κλείσει, κάποια πράγματα θα αλλάξουν κι άλλα θα επανέλθουν. Ας είναι όλα τα όμορφα με χαρά και και κατανόηση ... Κάποιες φορές βλέπεις από καιρό το ότι η ολοκλήρωση του κύκλου πλησιάζει, το ότι κάτι τελειώνει, το ότι δεν έχει να σου δώσει και να του δώσεις άλλα, πως κάτι πλέον δεν εφάπτεται, συγκλίνει μόνο στο τέλος του ... αλλά συνεχίζεις όταν επικοινωνείς για αυτό να το κάνεις σαν να μη βλέπεις το τέλος του, μόνο κάποιες στιγμές ίσως ελάχιστες μιλάς για την ολοκλήρωση του κύκλου.
Ας είναι... ας έλθει. Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες και δυνατότητες ... Κι οι άνθρωποι εμφανίζουν κάποιες φορές διαφορετικές πτυχές κι αυτές τους χωρίζουν, αν υπήρξε ποτέ κάποια αληθινή πτυχή τους να τους ενώσει. Συμβαίνει, είναι φυσικό ...
Το άγνωστο, μπορεί, να είναι πιο ελκυστικό ή συναρπαστικό, κι ο χρόνος για την εξερεύνηση του, μπορεί, να ναι λίγος για μια ζωή. Ας είναι! Υπάρχουν τόσα στο κόσμο, κοίτα, απλά δες... δες από τα βάθη των επιθυμιών σου
...

Πορφυρός

___

... και τώρα, που βαδίζεις σε ένα δρόμο, παράταιρο, γλυκιά οπτασία, σκιά ενός ονείρου γεμάτο φθορά, γεμάτο ανιαρή πραγματικότητα, γεμάτο ορθολογική κρίση, πες μου, είναι το παράταιρο φυσική προδιαγραφή;! μπορεί ένας φοίνιξ να σταθεί στον αιώνα;! Κοιτάζω, τις στάχτες λέξεων καμένων, μες σε δοχείο κυρτό, στον τόπο του θέλω, στο τόπο του εγώ, στο τόπο του είναι, σαν να περιμένω, την επόμενη αυτοκαταστροφή τους. Γλυκιά περγαμηνή, χιλιάδες στιγμές η ιστορία σου, να μπορούσα λίγο να σε χω για μια στιγμή, κι ύστερα όχι, γιατί δεν θέλω να χω, είναι ελευθερία η μη κτίση, είναι ελευθερία να μην σε περπατούν στον αιώνα. Να περπατάς μαζί ή χωριστά. Είναι ελευθερία το βάδισμα σου ζωηρή σταγόνα. Αν εκτεθείς σε μια διάταξη και μάθεις... πες μου... Μπορώ να περιμένω.

Μαρλένε

___

Καμιά φορά, προσπαθώ να ακούσω τη φωνή μου
νομίζω έχω ξεχάσει τη φωνή μου
βουβές λέξεις που κάτι σημαίνουν, βγαίνουν από τα χείλη μου
μένω εδώ
εδώ που βρέθηκα
την τελευταία φορά που τη πληγή μου άγγιξα
Κάποτε προσπάθησα να τη καλύψω με μια αχνή λευκή σκιά
δεν κατάφερα, ωστόσο, να ξεφύγω
συχνά νιώθω,
πως δεν θα έπρεπε να θέλω να ξεφύγω
Κάποτε ένιωθα πως ήθελα, η σιωπή να ανοίξει για να ακουστεί η κραυγή της
μα δεν με νοιάζει πια

Αγκάλιασα, πάλι, τα πόδια μου χθες
θέλησα λίγο να θυμηθώ, να νιώσω ξανά πώς είναι να είσαι μωρό
πώς είναι να είσαι
ένα έμβρυο που προσπαθεί να πνιγεί από τον ομφάλιο λώρο στην κοιλιά της γης

Έψαχνα τα κλειδιά του κλουβιού, μήπως καταφέρω να ξεφύγω, πριν κάνα μήνα
δεν τα θέλω  πια
πρέπει να νιώθω καλά εδώ
δεν θυμάμαι πολλά
το φως εδώ είχε πάντα σκούρο χρώμα
είχε πάντα σκοτάδι

εδώ, καθώς, βρέθηκα …

4/6/2020, Αθήνα

Φέδον

___

σε έζησα κάποτε ... αυτό ήταν "χθές"
"σήμερα" δεν σε ζω ...
αν θα σε ζήσω "αύριο". αυτό είναι άλλο θέμα
αν θα με ζήσεις "αύριο". αυτό είναι άλλο θέμα
αν μαζί βρεθούμε "αύριο". αυτό είναι άλλο θέμα
"σήμερα" έχει σημασία το "σήμερα" όπως κι αν είναι


"σήμερα" είμαι αλλού
"σήμερα" βρίσκομαι στο σαλόνι
"σήμερα", γιατί εγώ επέλεξα να βρεθώ εδώ
"σήμερα"
...

Ντιαρντά

___

κρατά λίγο μια στιγμή τον ύπνο μου
αυτή η μπόρα ξύπνησε μιαν αίσθηση
από χρόνια καλά καλλωπισμένη
είν' αλήθεια η φωτιά πιο δυνατή;!
ή μαζί νικούν;! τα στοιχεία της φύσης
τον οίκο του ανήκειν
μες σ' έναν φαύλο κύκλο, στο Ρο της ιστορίας
οι ρίζες που καλά σε τόπο κρατούν
τόπο αναγεννούν,
εικασίας κράξιμο
"μη! θα αφανιστεί η ισχύς του ισχυρού"
η αγριότητα που μίσησε μέχρι και η φύση
γέννημα θρέμμα μιας εικασίας
κάποτε, που τον έλεγχο μπορούσε να ασκήσει, δίχως να κοίτα την αντανάκλαση των χαρακτηριστικών της στο νερό μιας αύρας ...μιας εικασίας που ποτέ δεν ανήκε σε κάποιο πλάσμα που μπορούσε τη θάλασσα ή τη στεριά σα σύνολο να καταλάβει, μιας εικασίας που δεν θα σε άφηνε να ανασαίνεις βάση των επιλογών
...

Άρα

___

ίδια η νύχτα για όλους,
ο ουρανός διαφέρει

άλλοι έναστρο ουρανό, θα δουν
άλλοι θόρυβο
άλλους τους κρύψανε τα άστρα
άλλοι όπου πατούν σκοντάφτουν
άλλοι δρόμο θαρρούν βρήκαν

μα στ' αλήθεια εκατομμύρια έτη
κινείται ακίνητη

να σε κρύψει η νύχτα καλά μπορεί
μην σκονταψεις πρόσεξε μονάχα
κι έχε μέσα σου το φως,
κάπου να σε πάει, θα ξέρει

Νταβιστάρ

___

με αυτό θα ζήσω
είπες
κι ύστερα ξέχασες
ξεχάστηκε κι αυτό
κι όταν μια μέρα
εμφανίστηκε ξανά
δε βίωνες το ίδιο
δε σε έπειθε
για αλήθεια
έπειθες εσύ εκείνο
θυμίζοντας του ότι αποκύημα είναι
συνάψεων
εμφανίστηκε
σε χρόνο κενό
του δάνεισες την φωνή σου
τα δάχτυλα σου
την ικανότητα γραφής και ανάγνωσης
το άφησες να σου μιλήσεις
να σου γράψει
να εμπλακεί με τις σκέψεις σου
για σένα
για να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς από αυτό
αν η αθωότητα θύμιζε συνένοχη... είπε
θύμιζε ...
αθωότητα. ενοχή
για λίγο στις σκέψεις σου
για λίγο στις τάσεις σου
κι ύστερα έπαψε ...
τη φορά αυτή
δεν τις καταπίεσες,
ούτε εκείνες εσένα .
είχαν καιρό να έλθουν
τις έμαθες
κι αυτές έμαθαν να φεύγουν

στη σιωπή
στον ήχο μιας συνάρτησης διαστάσεων

Καν

___

... επιλέγεις να ζήσεις ότι δεν έχεις ζήσει, κι όχι κατ' επανάληψη το όμορφο, τη τελειότητα, το γόνιμο. κι ας ρέει, καμιά φορά, ρυάκι απ' τα μάτια. ξέρεις, είπες, "κάτω απ' τον καταρράκτη λούζεται η σαγήνη, σα γήινη σοφία". Μείνε, μια διαφορετική στιγμή, χτύπησε το κουδούνι. Θέλει να σε δεί. Είναι κομμάτι της ίδιας, είπε. ...

Τάρες

___

δεν ...δεν … γίνεται
δεν μπορώ, δε γίνεται, φουσκώνω
ο όγκος μου, ίδιος κλουβί
μην με ταΐζεις, φτάνει
αρκετά μεγάλωσα
σταματά να τα καταπίνεις όλα
φώναξε!
να καταστραφείς, δεν θέλω
κράτα με, μέσα σου βαθιά
το κλουβί αν θα ανοίξεις ποτέ
δεν με νοιάζει!
μη με ταΐσεις ξανά, για το καλό σου. μη
πόσα μη, και δεν… έχω φάει
πόσα πως γίνεται;!
πόσα πρέπει
πόσες υποχωρήσεις
πόσα προβλήματα
πόσα ...
στο βωμό της απάθειας, θυσίες όλα
στο βωμό της γαλήνης
να σε κρατώ σταθερή προς τα έξω
μαζί να πονάμε μέσα
Ποτέ δεν με λυπήθηκες, ποτέ δεν σε λυπήθηκες…
Σαν είδωλο λατρείας σου, σφαχτάρια για μένα θυσίαζες ... αλήθεια, αυτό έκανες
αποφάγια ποτέ δεν μου πετούσες
καλά με θρέφεις
μα να με εκτονώσεις δεν μπορείς
με αφήνεις να μπορώ να σε σκοτώσεις
ξέρεις ότι μπορώ
ξέρεις καλά το τέρας μέσα μας
το γνωρίσαμε, μαζί μεγαλώνουμε
τις αλυσίδες του να λιώσει κατάφερε
από επιλογή μένει
ξέρεις τι να κάνεις πρέπει
[...]