Βάτον

___

Αν ξέρατε πόσα χρόνια επιθυμούσα σε αυτό το σημείο να φθάσω, δε θα μου δίνατε το λόγο... Η ψυχή μου έχει διατηρήσει όλες τις σημειώσεις που κρατούσα από την πρώτη μέρα της σιωπής.
Η αναίρεση των συναισθημάτων μου, ένα από τα πιο δύσκολα και τρομακτικά έργα μου, βεβήλωσε ξενδιάντροπα το σώμα του μυαλού μου κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια κυνική προς εσάς συμπεριφορά . Έπρεπε γιατί επιβαλλόταν από τις περιστάσεις. Τις κοινωνικές περιστάσεις. Μιλάτε για αγάπη, λέτε "σε νιώθω", τρέχετε να προλάβετε ότι ήδη έχει συμβεί ... κι ύστερα πιέζετε τον εαυτό σας να κατηγορήσει τις αδυναμίες σας για να βρείτε επιτέλους τη δύναμη που ζητάτε. Ανήκετε σε ένα είδος που μάχεται για να επιβιώσει. Θεωρείτε μαγιά ότι δεν απαιτεί αγώνα για να κερδίσει. Ξεχνάτε το πόσο εύκολα μια εξαγορά υφίσταται, κι αυτό με κάνει να υποτιμώ τη νοημοσύνη και να χαρίζω ελπίδες σε κείνους που μεθόδους ελέγχου αναζητούν.
Νιώθω το τέρας, ίσως, να είμαι για τους ρομαντικούς εγώ το τέρας όταν μιλώ. Η σιωπή  επιθυμεί, επιθυμεί, θέλει να επανέλθει ... θα ...θα ... θα ... αργότερα

Μυρέτα

____

Προσπαθούσαν να την καταλάβουν,
φτερά
απόρρητο φρούριο εκείνη
δίχως να 'χει τις ίδιες έγνοιες, αναζητούσε λέξεις συγκεκριμένης μήτρας, λέξεις διφορούμενες, με μύρα καλλωπισμένες
Για να μπορέσει κι αυτή να πει "καταλαβαίνω",
Όταν δεν τα κατάφερνε,
ψυχωτικά ακολουθούσε με το βλέμμα τις κινήσεις,
φυγάδευε σκέψεις,
έσβηνε τον ήχο από τα αυτιά της,
έτρωγε τις κραυγές της
Ήταν περιζήτητη, όπως ήθελαν
γιατί είχε το χρώμα που αγαπούσαν
[...]

13/11/2018, Αθήνα

Ορέστης

___

Ασώματα άσματα, ακούστηκαν
πίστευε η σοφία ότι μετέφεραν την ουσία της
Ο λόγος εξιλεωμένος, αναζητούσε τη φήμη της φωτιάς
"με λένε Αφροδίτη" είπε εκείνη
ύστερα ένιωσε ένα δάκρυ του ουρανού να κυλά στο κορμί της
λίγο πριν παθιασμένα παλέψει
ζωντανή για να μείνει
στην αγκαλιά της στεριάς
Η μάχη αδυσώπητη, για χαμένη από την αρχή την είχε
ο άνεμος σε αποχή, είχε χορτάσει βιασμό, έρωτα, πίεση, παιχνίδι
του αρκούσε να τη βλέπει να αργοσβήνει, τη μαύρη γη, γέννημα θρέμμα της καμένης φύσης, τη νόθα κόρη του, μικρή θα τη κρατούσε, θα την άφηνε να πεθάνει
μην τον μολύνει, ήθελε
ξεμυάλισε τα δάκρυα του ουρανού, μετά τη πρώτη μάχη, κι ενώ η "Αφροδίτη" της φωτιάς, ξεμαλλιαζόταν, εκείνος ατάραχα το αύριο ονειρευόταν .
Μην πουν πως φταίει, είπε πως έφταιξε το πάθος ...

Μαρία

___

 Ο κόσμος είναι γεμάτος μικρόψυχες ανωμαλίες, εσύ όμως γιατί να ασχοληθείς με αυτές ενώ μπορείς να ασχοληθείς με κάτι υπέροχα όμορφα "τριανταφυλλάκια"!; εφόσον δεν σου παρέχουν ωφελεί, ή δεν είναι ο ρόλος σου αυτός, κι από τη στιγμή που δεν μπορείς να αρθρώσεις κι ορθό με επιχειρήματα "πολίτικο", κοινωνικό, και άλλα λόγο ... Παπάτζες αναπαράγεις, όταν το κάνεις. Και κάτι ακόμη, τις έχουμε ξανά ακούσει, δεν είναι η πρώτης φορά. Μα φυσικά όπως ξέρεις, έχεις το δικαίωμα να λες "ότι θες", το ίδιο κι εγώ

Γιούλη

___

"εγώ που με βλέπεις είμαι ο μόνος άνθρωπος στην Ελλάδα που 'χω στο όνομα μου πυρηνικά όπλα στην Ρωσία... Αλλά εγώ δεν είμαι από τους άλλους, δεν εξαγοράζομαι με βότκες και γυναίκες. εγώ είμαι υπέρ της ειρήνης. Είμαι ο μόνος. Με έχουν για σχιζοφρενή, μα οι περισσότεροι Ρώσοι και Αμερικανοί είναι στην πραγματικότητα σχιζοφρενείς. Κομμουνιστές λένε ...σιγά μην είναι . Εγώ είμαι ... Αλλά οι άλλοι ότι να 'ναι. "

Ότι μπόρεσα να συγκρατήσω αυτολεξεί από τον μονόλογο ενός κυρίου, σε εμένα τα μίλησε, αλήθεια, λίγο πριν φτάσουμε στον σταθμό. Πρέπει να εξασκήσω τη μνήμη μου.  Διάλογος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, μια και ο μόνος λόγος μου ήταν μια καταφατική κίνηση του κεφαλιού μου, σαν να εξασκώ την άσκηση "αριστερό αυτί στον αριστερό ώμο, κεφάλι στο κέντρο, εκπνοή εισπνοή " ένα πράγμα.  Απλά, λίγο πριν σηκωθώ τον κοίταξα, αφού στεκόταν σαν πελεκάνος με το πέλμα του ενός ποδιού του ακουμπισμένο στο σιδερένιο χώρισμα της εισόδου του βαγονιού, και με ένα τσιγάρο στο στόμα. Προέκυψε κι είχαμε "αη κοντακτ". Έτσι ξεκίνησε να μου μιλά. Ύστερα όταν φτάσαμε στον σταθμό, καθώς άνοιγαν οι πόρτες του βαγονιού άναψε το τσιγάρο και συνέχισε το δρόμο του. ενώ από τα μεγάφωνα η εκφωνήτρια έλεγε το γνωστό ποιηματάκι με το απαγορευτικό περί καπνίσματος. Τελικά, κάποιοι θέλουν περισσότερα απ' όσα μπορούν να έχουν, γι' αυτό πείθουν τους εαυτούς τους ότι τα έχουν, αργότερα προσπαθούν να πείσουν τους άλλους, ή μαθαίνουν τρόπους για να διώχνουν τους άλλους και τους αξιοποιούν. τζιζ 

Τέλης

___

Η σύνδεση των λέξεων εντός του νου, αδιαφορεί για τη καταγραφή της. Καθώς εντός αυτού του γραπτού μετατρέπεται κι αυτή σε υποκείμενο, μπορεί να έχει συναισθήματα. Την ύπαρξη τους την οφείλει στη δημιουργό της... που της χάρισε την ελευθερία να την κινητοποιεί αυτή όταν επιθυμεί να καταγράφει.. ξέροντας πως υφίσταται ...

ήθελα να πω ... κάτι

Ειρήνη

___

μια γη με χώρο, κι οι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να φτάσουν εκεί που τους είπαν πως βρίσκεται ο παράδεισος. κανείς δεν επιλέγει έναν άδειο τόπο. κανείς δεν επιλέγει έναν τόπο που βλέπει ο ίδιος σαν άδειο. ψάχνει την καλύτερη ζωή. κι επειδή έτσι το νιώθει. πάει. όλο κάπου πάει... πάει στον τόπο που του παν πως θα ζει με ευκαιρίες. χωρίς να καταλαβαίνει πως τις ίδιες ευκαιρίες θα χει. αρκεί να πάψει να πιστεύει στον παράδεισο πλάνη.

γιατί δεν δημιουργείς σε μια άγονη ζώνη; γιατί δεν προσπαθείς να την κάνεις γόνιμη; γιατί δεν δημιουργείς τον παράδεισο, έτσι όπως θα ήθελες να μπορείς να τον ονειρευτείς; γιατί όλο φεύγεις από το άδειο;

γιατί έμαθες στην ευκολία και τα θέλεις όλα έτοιμα

Λέλος

___

Όταν επιμένεις, κάτι καταφέρνεις, ζωήηηη μου,
είχες, δεν είχες, πήρες την ψυχή μου, μες απ το κορμί μου, μικρήηη μου

Στους δρόμους άδειος έμεινα,
μονάχος να γυρνώ, Κύκλωπες αναζητώ, ύψος να 'χω να σε φτάνω


κι όλο δε μ' αράζω, δε μπαρκάρω, δε φωνάζω, μη μ' ακούσει η γιατρειά με το φαρμάκι κι έλθει πρώτη να με βρει
τρελήηη μου

Είχες δεν είχες, έγινες ότι κι εγώ, και τώρα τη θέση μου, πάλι αναζητώ. Θα σε εκδικηθώ. Σε άλλη θα ανοιχτώ

Ιφιγένεια

___

Τι θυμήθηκα τώρα, κι όχι τυχαία, κάποτε κάποιος μου λέγε, "βελτίωσε το βήμα σου περπατάς σαν τον Βελουχιώτη", κι αναρωτιόμουν αν όντος είχε προλάβει τον Άρη και μου χε πει ψέματα για την ηλικία του. Κάποιος κάποτε -ο ίδιος κάποιος- μου χε πει κάποτε "και τώρα που να σε βγάλω έτσι όπως είσαι ντυμένη" ενώ μου χε πει να βρεθούμε Κεραμεικό. Κάποιος κάποτε, μου δείχνε κοριτσάκια έξω από "πασοκοδαπιτικα" στέκια και μου έλεγε "να, κοίτα τι όμορφες που είναι αυτές, γιατί δεν γίνεσαι σαν αυτές ", ενώ εγώ αναρωτιόμουν "πόσες μαλακίες θα αντέξω ακόμα, μήπως τον λυπάμαι στην πραγματικότητα; " . Κάποιος κάποτε, μου 'πε να πάμε για παρέα μαζί θάλασσα, κι ενώ εγώ του πα "δεν έχω λεφτά άμα θες για τη παρέα έρχομαι. Αλλά δεν έχω να τσοντάρω για βενζίνες κ.λπ. " και μου χε πει "καλά, εντάξει. Δεν πειράζει", υστέρα όταν φτάσαμε παράλια μου ζήτησε ένα ευρό, κι όταν του πα δεν έχω και σου το χα πει , μου απάντησε, "αμάν, τι γυφτιές κάνεις ρε Ιφιγένεια, βγαίνεις έξω και δεν έχεις ούτε ένα ευρό πάνω σου;! Ούτε γύφτισσα να ήσουν" ενώ εγώ το επαναλαμβάνω του χα πει δεν έχω. Κάποιος κάποτε μου χε αυτοοριστεί αναρχικός, δεν με έπεισε. Διότι ότι μου λεγε το εννοούσε. Προφανώς δεν ανέχθηκα μόνο τα παραπάνω κάνοντας τη χαζή. Κι ούτε μετανιώνω μιας και είχα κι εγώ τους λόγους μου. Μα αυτό το υποκείμενο είχε το θράσος ύστερα από τόσο καιρό να μου στείλει μήνυμα ..., ενώ ο ίδιος μου χε ζητήσει να μην τα ξανά πούμε θαρρώντας πως εγώ θα μαι εδώ για να τα ανέχομαι όλα ... Από λύπηση είχα απαντήσει στα τότε τελευταία του τηλεφωνήματα . Από λύπηση, γιατί όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναγνωρίζει τα λάθη του και φροντίζει να μπλέκει με λάθος άτομα που στη πορεία δεν του αρέσουν και προσπαθεί να τα αλλάξει αρνητικά ως προς την επιθυμητή από τα ίδια εξέλιξη τους, δηλ. να τα χωρέσει στα μέτρα του, προσπαθώντας να τα κάνει να νιώσουν άσχημα, (χωρίς να του είναι κάτι, μια σχέση της φάσης "ξεκινάμε κι όπως κάτσει" είχαμε) μόνο για λύπηση είναι. Προφανώς δεν πέτυχε, εμε μόνο με ωραίους τρόπους και πειθώ με αλλάζεις πραγματικά. Τα άλλα που παίρνεις είναι άπλα σταχτούλες για να νομίζεις ... Αν και πιστεύω πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει , απλά εμφανιζει μια διαφορετική πτυχή του εαυτού του ανάλογα με την κατάσταση και το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο θα βρεθεί. Οπότε δεν με αλλάζεις, απλά παίρνεις αυτό που θέλεις καθώς προκύπτει.
Προφανώς ύστερα από το "τι κάνεις;" μιας και είχα αγνοήσει τις κλίσεις, τον μπλόκαρα από τη συνομιλία. Είπαμε, φτάνει. Έχω να ασχοληθώ με καλύτερα.
Και τώρα που το έβγαλα από μέσα μου,
πάω. να ασχοληθώ με τα καλύτερα

Νικάνωρ

___

Η γωνία ήταν άδεια,
η μορφή σου πάντα μου θύμιζε εκείνη τη γωνία,
σαν κάτι από χρόνια να σε 'χε χωρίσει από κάθε τι γεμάτο

Κλαίνε γυναικείες μορφές
με φρίκη γεμάτος κοιτάς το γεμάτο άνοια κόσμο, κι ύστερα αναρωτιέσαι αν θα μπορούσες κάτι καινούργιο να διεκδικήσεις


Μια γωνία άδεια η μορφή σου
Ζωγραφισμένη ανεξίτηλα, γραμμικά
Περιφραγμένα
Το άγγιγμα σου ανεπιθύμητο
Άγνωστο, κουραστικό
Φωτιά και νερό δε θα το θελαν
Φωτιά και νερό δε θα το ζούσαν
Γεμάτος αέρα να ορίζεις τη πρώτη στιγμή της ζωής σου ως γεγονός
Φοβόσουν πάντα το πεπρωμένο γιατί πίστευες σε αυτό;!


Ψεύτικες μορφές, πράξεις χειριστικού χαρακτήρα, με επιθυμητό κίνητρο την εξομάλυνση της νοημοσύνης ανθρώπων με γνώμη διαφορετική στη δίκη σας
Διεκδικούσες έναν επιπλέον τίτλο, τίποτα παραπάνω, ένα όνομα, γι αυτό και προσπαθούσες για κάτι επιπλέον, γνωρίζοντας ότι εσύ κατέχεις, ενώ άλλοι δεν θα μπορέσουν. Κι όσο δίπλα τους στέκεις δε θα μπορέσουν ποτέ. Δε θα το επιτρέψεις, ηθελημένα ή μη.
Κάποιοι άνθρωποι έμαθαν τη λέξη μικρόμυαλος απλά για να την αξιοποιούν αποκαλώντας άλλους με τρόπο τέτοιο, κρύβοντας, έτσι, τη δική τους αδυναμία.


Ο άνθρωπος είναι ένα ον περίπλοκο και συνάμα απλό. Όλοι έχουμε να πούμε κάτι γι' αυτόν. Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να συμπεριφερθεί επιθετικά αρκεί το πεδίο που διαμορφώνεται γύρω του να τον κάνει να νιώσει ότι βάλλεται. Πιστεύω στη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Η ομοιογένεια, είναι ένα παραγωγό συμφερόντων μεγάλων δυνάμεων.

Ησιόνη

 ___

Που βρίσκεσαι; χαθήκαμε. Κάποτε είχαμε τόσα να πούμε. Πλέων κοινότυπες εκφράσεις και στερεότυπα. Όσο μεγαλώνω σταματώ να μου αρέσω , σταματώ να μου αρέσω με μεγαλύτερη ταχύτητα κι ένταση απ ότι σταματούσα να μου αρέσω στο παρελθόν. Μια μιζέρια και μια αδυναμία με περιμένουν. Περιμένω, μια αδυναμία και μια μιζέρια. Το κορμί μου λεκιάζει και η σάρκα μου γεμίζει τοξικές ουσίες... αρχίζω να φοβάμαι. Προσπαθώ να μείνω δυνατή. Δείχνω πως είμαι δυνατή. Δεν είμαι όμως.. είναι υπέροχο το να μαθαίνεις να προσποιείσαι, κι ακόμη πιο υπέροχο το να μαθαίνεις να το κάνεις καλά. Μπορείς να κοροϊδέψεις μέχρι και τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν νιώθω όμορφα πια προσποιούμαι. Προσποιούμαι τόσο καλά το πόσο καλά νιώθω. Κι όμως νιώθω απαίσια. Απαίσια με ακούς! Που είσαι; μου λείπεις! Που είσαι; θέλω την αγκαλιά σου. Εσύ μου λείπεις! Τελικά τι; τι θα γίνουμε; χαθήκαμε. Και τώρα καίμε τα αστεία μας ποιήματα. Το οδόστρωμα λέκιασε από τις σόλες των παπουτσιών μας. Οι φτέρνες μας γέμισαν γρατσουνιές. Που είσαι; γεμίζω σκληρά αυταρχικά χαρακτηριστικά. Δεν τα θέλω. Που είσαι; που; που; δεν τα θέλω. Δεν τα θέλω. Δεν τα θέλω διότι τίποτα δεν μου παρέχουν, τίποτα δεν μου προσφέρουν. Δεν θέλω να χαθώ στο τίποτα ούτε να δω με τα μάτια που άλλοι επιθυμούν για να κερδίσουν τη δημιουργία μιας ακόμη νεκρής. Δεν θέλω. Που είσαι;! Που;! Μου λείπεις. Εστιάζω στις μνήμες μου, στις αναμνήσεις και λείπεις κι από εκεί. Σε πήραν. Δεν σε άξιζα μάλλον. Που είσαι;

Μαντιρά

---
Απρόσιτη,
περιπλανήθηκε έως τη διπλανή καρεκλά κι ύστερα τυλίχτηκε γύρο της.
Θύμιζε ανεξάρτητη πανδαισία.
Ένας φόβος είχε κατακλύσει τα έγκατα των σκέψεων μας.
Μας τάρασε η παρουσία της κι η επιθυμία να φύγει άμεσα ήταν η μόνη που μπορούσε να μας τείνει σε κάποια δράση. Είχε πέσει για ύπνο.
  Έτσι τυλιγμένη καθώς ήταν δεν θα την περιεργαζόμουν, θα προτιμούσα να φύγω πρώτη .κι ύστερα θα διέφθειρα έναν φτωχό συν τίμιο θαρραλέο νέο να την ωθήσει προς άλλον τόπο, μακριά από μας,
από εμάς που θα μπορούσαμε να την είχαμε σκοτώσει.

Είχε θαλπωρή,
πέρασε
δεν είχε περισσότερα να δώσει
μια φωτιά σιγοσβηνόταν
Επέμενε στην ίδια σιωπή, μια φωνή παράφωνη.

Μια κυρίαρχη οπτική προσπαθούσε να την διαβάλλει.
"Δε διαβάλλεται η υποκρισία", φώναξε.

Είχε ήδη κουρνιάσει σαν σπουργίτι στο πλευρό της διαλεκτικής φθοράς, παραμιλόντας

"Κατέγραφα τις μέρες και τις νύχτες τα γεύματα που μοιραζόμουν με τους πεθαμένους θαρρώντας πως έτσι θα μάθω να ζω περισσότερο
Θα τους εξαγοράσω έλεγα, θα μου αποκαλύψουν τα μεγαλύτερα μυστικά της ζωής
δεν προλάβαινα, πριν ολοκληρώσουμε το γεύμα μας ξημέρωνε κι έπρεπε να φύγουν...
Προσπάθησα ένα βράδυ να φάω πιο γρήγορα και να πιω πιο γρήγορα, μα δεν άλλαξε κάτι. Συνέχισε η σιωπή να υφίσταται
Δεν με τρόμαζαν, θελαν παρέα όπως κι εγώ
γι αυτό έρχονταν

Ανιαρός ο χρόνος που αφιερώνεις στο τίποτα,
έγραφαν, κάθε μέρα,οι σιωπηρές συμφωνίες μας καθώς συνάπτονταν
Ένιωθα κενή άδεια στιγμή
καθώς ... μιλούσα με αθωότητα και. Θαλπωρή ...καθώς προσποιούμουν κάτι . αδυνατώ να σου εξηγήσω το γιατί
Συνέβαινε συχνά . πολύ συχνά και με τρόμαζε ... "

Η θάλασσα ξέρει, πονάει

Γνέφει καταφατικά
Γυρίζει αρνητικά πλευρό
Συνεχίζει τον ύπνο της
θαρρεί πως όλα μέσα της έχουν τελειώσει
Όλα
Το χαμόγελο της αγκομαχά
Τα μάτια της κλείνουν
Πόσο θα θελε να χε προλάβει
Μια γλυκιά συνωμοσία

9/8/2018, Αθήνα

Μάρανθος

___

... όταν του γυρισμού η ωρα έλθει, για όσα είχες στιγμές,
σαν χωρεί ο λόγος σου μέσ' σε κουτάκι μπύρας για όσα μια ζωή δε φτάνει,
να ξες, τίποτα απ όσα μνήμες έγιναν, δεν λες.
Ίσως να μην θες, Ίσως να μην μπορείς, Ίσως να μην σου αρκούν οι λέξεις, Ίσως μυστικό να τα κρατάς μόνο για σένα μη φθαρούν ...
...κι υστερα,
. " όσα ταξίδια έκαμα με το μυαλό, όλα σε εσένα καταλήγουν", θυμάσαι ...


Τίποτα, απολύτως τίποτα

2/8/2018

Υάκινθος

Περαστικοί πιεστικοί

---

Εμφανίζονται στη ζωή σου

Περαστικοί

Βρίσκουν καταφύγιο, σ' ένα κοινό σημείο τομής

Κι ύστερα δε σταματούν να αναπαράγουν ενώ σε χώρους άλλων βρίσκονται τις στερεοτύπες αντιλήψεις τους

Μιλούν για στερεότυπα, τα κατονομάζουν, ισοπεδώνουν το διαφορετικό που θες να κτίσεις με αυτά, κι ύστερα σου λεν πως τους πληγώνει που η κοινωνία οδεύει πλάι σε στερεότυπα

Τους λες "τα στερεότυπα εσύ τα αναπαράγεις, εσύ τη κοινωνία βλέπεις αναπαράγωντας τα στερεότυπα, διαιωνίζοντας τη γνώση σου γύρω από αυτά. Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου όταν τα αναπαράγεις, κι ύστερα λες πως σε ενοχλούν, σε έμενα , για να βρεις απλά ένα κοινό σημείο τομής. Ξέρεις, καυτή είναι η φωτιά, καυτό είναι και το βραστό νερό μέσα στο τσουκάλι, μα αν το τσουκάλι αναποδογυρίσει το νερό θα σβήσει τη φωτιά " , εξάπτονται. Θαρρούν πως προσπαθείς να τους αντιπαρατεθείς για να ισχυροποιήσεις τον εγωισμό σου.

Εμφανίζονται, όταν ανοίγεις πόρτες, όταν καταστρέφεις κλουβιά, όταν κτίζεις την ελευθεριά. Μόνος ή με παρέα. Ναι με παρέα! Με εκείνη τη παρέα που δεν σε κάνει να αισθάνεσαι καταπίεση δίπλα της. Εμφανίζονται, γιατί ζητούν κάτι από την ελευθεριά σου. Κι αντί να σε ακούν, φροντίζουν να σου χαρίζουν τα σκουπίδια με τα οποία γαλουχήθηκαν από το σύστημα της καταπίεσης, πιστεύοντας ακράδαντα πως έχουν δίκιο. Δεν προσπαθούν να πουν κάτι καινούργιο. Απλά αναπαράγουν στερεότυπα. Περιμένοντας να γίνεις κομμάτι δικό τους.

Να σου αρέσει να ακούς πράγματα που δεν έχεις ξανά ακούσει, από τα νέα πλάσματα που στο πλευρό σου εμφανίζονται. Άμα είσαι της φουρνιάς μου.. Δε ξέρω αν με καταλαβαίνεις;! Δεν μου αρέσει να αναπαράγω στερεότυπα. Ούτε να μου λεν πόσο μοιάζουμε, για να δικαιολογούν το γιατί μιλάμε ...


17/7/2018, Αθήνα

ΖηΖάνιο

---

Ο νους του ανθρώπου άμα κάτι δεν υπάρχει για να μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον του ανθρώπου τη στιγμή της γνωριμίας του ανθρώπου με τον άνθρωπο, κι άμα δεν ξανά υπάρξει άλλη επαφή επικοινωνία ή συνάντηση του ανθρώπου με τον άνθρωπο ... δύσκολα θα επαναφέρει τις μνήμες πλέων τις σχετικές με εκείνη τη στιγμή . ακόμη κι αν μετά από πολλά χρόνια ξανά βρεθεί ο άνθρωπος με τον άνθρωπο.

Εγώ γιατί νομίζετε προσπαθώ να έχω κάποιες φόρες και κάτι το εκκεντρικό;! Ύστερα σας φταίω που δεν σας θυμάμαι

Σάμ

___

. στις μοναξιές του ο άνθρωπος, βρίσκει, όταν θέλει, παρέες καλές,τρέλες, αφάνταστες, που τις είδε και δεν θα τις ξανά δει. ύστερα όταν επιστρέφει στους πολλούς, συνεχίζει να ζει τη κατ επιλογήν μοναχική του ζωή. μέχρι οι μοναξιές να του ξυπνήσουν θέλω του παρελθόντος ή να του γεννήσουν νέες επιθυμίες

Ιρίνα

"στα τραίνα αδελφές μου"
___

Χθες το βράδυ από τις δέκα και μίση να κατουρήσεις είχες, δεκαπέντε μπύρες είχες αδειάσει κι καθόσουν μονάχος. Τις είχες πληρώσει, γι αυτό δίκιο είχες, καλά έκανες που τις ήπιες. Σοφός έδειχνες κι ετοιμόλογος. Τα νεύρα των γύρω σου είχες σπάσει. Με το βραδινό όσοι ταξιδεύουν στο νου τους πάντα έχουν πως στις άβολες θέσεις θα βολευτούν κι ο ύπνος θα τους πάρει. Επέλεξες με τον ελεγκτή να τα βάλεις επειδής η τουαλέτα η κοντινή σε εσε ήταν χαλασμένη, μα δεν κατάλαβες πως γκάφα μεγάλη έκανες, κάτι το αυτονόητο δηλαδής, τι σου φταίει ο υπαλληλάκος, τι δουλεία του έκανε ο ανθρωπάκος. Κι η δουλειά του δεν ειν η επιδιόρθωση του βεσε, ούτε κουτί παραπόνων αποτελεί. Αυτός άντε να πει το πρόβλημα στον προϊστάμενο του. Ο προϊστάμενος ίσως στο συνδικάτο και το συνδικάτο στην διοίκηση μαζί με όλα τα άλλα, παίζοντας κι ολίγον το γνωστό το παιχνίδι το σπασμένο τελεφόουν. Κι αφού δεν κατάλαβες τη γκάφα σου συνέχισες, μόνος στο ταξίδι, παρέα έψαχνες, ίσως να τα 'χες και λίγο χαμένα. Κι έλαβες , ένα απρεπές κι ακόμη πιο βλακώδες "ρε τράβα φύγε από εδώ, να μη σε βλέπω μπροστά μου" από άλλον επιβάτη, λες και το βαγόνι του άνηκε κι ειχε το δικαίωμα να μιλήσει έτσι, ένα αυταρχικό "πάψε, σταμάτα να μιλάς" και κάτι ψευτοηρωισμούς από καγκούρια που θελαν να υπερασπιστούν τον "όχλο" από έναν γέρο καθώς το δίκιο ήταν το δίκιο των κανονισμών και των δυσαρεστημένων. άναψες και το τσιγάρο κι ήρθε κι έδεσε. Εν τέλη τι απόγινες δεν κατάλαβα με πήρε ο ύπνος κι όταν ξύπνησα σε είχα ξεχάσει ... Κατάλαβα τη θέση μου, εκείνη του κριτή των δυο πλευρών. Ήμουν υπέρ σου και κατά, δεν ήμουν η μόνη, το χα καταλάβει. Ήμουν υπέρ τους δις τέσσερα και κατά εις το τετράγωνο, με έχασαν με τις αυταρχικές επιβλητικές τους φράσεις. Ήμουν με έμενα εξ ολοκλήρου και με τον φίλο μου. Μας χάρισες μια χωρατατζιδικη βραδιά με τις έξυπνες σου απαντήσεις. Εμάς. Μια βραδιά επιβεβαίωσης των αυτονόητων κατ εμε.

Κι αν θα χαμε πλευρά, άλλη γι άλλα μπορεί να ταν κι η ίδια για άλλα θα ταν ..

Σοφία

___

να περπατάς, να αντέχεις, να περπατάς. παράλληλα να περπατάς, σε δρόμους. σε θάλασσες, δίπλα να περπατάς. Κι ύστερα κάθετα, να ανηφορίζεις, στα ανατολικά να φτάνεις, τα κάστρα να συναντάς .να συνεχίζεις. να περπατάς, να ανεβαίνεις τις σκάλες, να κάθεσε για λίγο. ένα τσιγάρο που 'χες παρέα για να τελειώσεις. να αδειάζεις δυο μισολιτρα μπουκάλια νερό, και να συνεχίζεις να περπατάς. ψηλά να φθάνεις, όλα να τα βλέπεις όπως θαρρούσες πως μπορείς κι ύστερα σε μέσο, μαζικής ή μη, μεταφοράς να ανεβαίνεις . να χαλαρώνεις. κι ύστερα ξανά να συνεχίζεις, να περπατάς...κι όλο να φτάνεις κάπου μα αυτό το κάπου να μη σου φτάνει. μέχρι ... να μπεις στο μουσείο

Λούλα

___

Όμορφο φαντάζει,
σαν κοινό,
σαν όλους τους άλλους
να σε θαρρουν
Όμοιο κοινό ίδιο
Σαν κι οτι ήδη μπορεί να είναι κάποιος
Δε φοβάσαι, τύψεις δε νιώθεις, δε λυπάσαι, δε διακατεχεσαι απο συναισθηματικούς ενδοιασμούς, δεν φυλακιζεσαι
Ό,τι ξεκίνησες τυχαία μπορείς και να το λήξεις, δίχως να σκεφτείς
'κείνο που το ονόμασαν αποτέλεσμα
'κεινο που το ονόμασαν συνέπεια
γιατί ίδιος σαν όλους τους άλλους καθώς εισαι, ήταν αναμενόμενη αυτή σου η δράση, η κίνηση, η συμπεριφορά
Μπορούν να σε προβλέψουν τα συμφραζόμενα
Και να σε νοθεψουν τα ωφέλει και τα συμφέροντα
Πόσο όμορφο ειναι να μπορείς να νιωσεις ελεύθερος
Το μοναδικά διαφορετικό αδυνατούν να βρούν,
κι αυτο για σένα,
κέρδος μεγάλο
Ένας ακόμη, κάτι που ξέραμε!
Υπέροχα! Έξοχα! Θαυμάσια!
Είσαι ελεύθερος πιά
Κι εκείνοι ίδιοι σαν τους not όλους τους άλλους, δεσμιοι, με το όχι σαν όλους τους άλλους, ικανοί να δουν το πόσο κοινός είσαι. Ίδιος σαν όλους τους αλλους έτοιμος να τους βλάψεις .
Ξέρεις, ούτως ή άλλως στο τέλος "μαλάκα" θα σε πουν, γιατί να ενδοιασμοί να θίγουν τα δικά σου ωφέλει.
Κάποτε ειχα γνωρίσει κάποιον που όλους ύστερα απο οσα ζούσε μαζι τους, "μαλακες" κι εκμεταλλευτές τους "έβγαζε". Προσπαθοντας να ενισχύσει τη δική του αξία, κι επειδή δε δρουσαν κυρίως για την ικανοποίηση των δικών του επιθυμιών, επειδή ήταν αυτο που ειναι ο κάθε άνθρωπος. Πιστεύω πως κι εμένα πλέων μαλακά θα με χει . Μα αλήθεια τρανη ειναι το οτι εξ αρχής το γνώριζα. Μελετουσα
Κοινός, ίδιος, προβλεπόμενος και πάντα αρνητικά προδιατεθημενος. ανάμεσα σε τυφλούς. να μπορείς. Κι εκείνοι σαν κοινοί για άλλους, παλι να μπορούν.
Ολοι ίδιοι, τυφλοί, ικανοί για όλα
Μη σε ενοχλεί
Το απαγορεύουν τα εγωπροσωπικά "κορέκτ"!

6/2018, Αθήνα 

Σεβάστιαν

---

."εγώ ήμουν",είπε, " περπατούσα μια ξένη μέρα, και μια ξένη νύχτα, σε ένα ξένο ξέφωτο. τίποτα το γνώριμο δεν υπήρχε τριγύρω. μονάχα η βροχή κάτι μου θύμιζε. Δεν κρατούσα ομπρέλα και τα παπούτσια μου με τρύπια καμένη σόλα ως συνήθως. Αναρωτιέμαι αν εκείνο το εικοσιτετράωρο η βροχή ήταν αδύναμη ή εγώ δυνατός... Θυμάμαι, έψαχνα να βρω ένα κομμάτι μου. Κάτι που χα ξεχάσει σε αυτόν τον ξένο τόπο, κάποτε. τότε. όταν όλα όσα ξένα μου ήταν πια μου ήταν γνώριμα. Νόμιζα, μου ήταν γνώριμα.", ύστερα έλυσε το σκοινί που χε δεμένο στο δεξί του χέρι και το έδεσε σε ένα δένδρο. Ανέβηκε πάνω στο δένδρο. Κοίταξε ως πέρα. Κατέβηκε ... έκοψε μια ρίζα του δένδρου. εκείνη που ξεπρόβαλε, στο έδαφος. Την βάφτισε χέρι. Έδεσε το σκοινί. Είπε "είσαι εγώ, βρήκα το γνώριμο " . Κι άρχισε να τρέχει.. χάθηκε.
Το δένδρο βρισκόταν στην άκρη ενός γκρεμού, - απόρροια απομάκρυνσης τεκτονικών πλακών εκείνος -.

10/6/2018, Αθήνα 

Αντιδικία

___

εν καιρό πολέμου, οι προσωπικές διενέξεις μπορεί μάσκα κοινωνικού περιεχομένου να φορούν
κι όσοι όφελος βρίσκουν, κάπως αλλιώς μπορούν να σε πουν
ύστερα με κροκοδείλια δάκρυα ίσως μετανοήσουν, στ' αλήθεια δεν μετανοούν, κρατούν την ευχαρίστηση που ένιωσαν εκείνη τη στιγμή, σωπαίνουν
ο "δαίμονας" μέσα τους κέρδισε πάλι
εν καιρό πολέμου φαντάσματα πολλά κυκλοφορούν κι φόβος σαν τρελός παιχνίδι άσχημο παίζει
πάντα και παντού, κινήσεις, λόγια
προβοκάτσια, οπορτουνισμός, μη καθεδρικός , άσχετος, κάτι άλλο
κάτι που προσπαθεί να υπερισχύσει
και προσπαθεί, και προσπαθεί
κάτι άλλο που θέλει να υπερισχύσει
και προσπαθεί και προσπαθεί
λέει αυτό είναι για όλους, για όλους .. το καλύτερο
λέει ενωμένοι
λέει με αγώνα κι αγάπη
λέει φωτιά
λέει θέλω να υπερισχύω σε ότι υπερισχύει πάνω μου
λέει πως δεν είναι λάθος
δεν είναι
δεν είναι όμως ούτε σωστό


πόσο εύκολα ο άνθρωπος ξεχνά τον άνθρωπο,
λυπάμαι, λυπάμαι πολύ όταν θυμάμαι
όταν θυμάμαι πως ο άνθρωπος είναι κι ευνούχος
λυπάμαι, όταν καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να συμβιώσει, με άλλους να υπάρξει πραγματικά, να ζει κοιτώντας τη ζωή του κι όχι τη ζωή του άλλου, να ζει ελεύθερος στον ίδιο τόπο χωρίς να θέλει να υπερισχύσει, να επιβάλει την ενέργεια του, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό, ή θέλοντας να υπερισχύσει μόνο στον ίδιο του τον εαυτό, επιβάλλοντας την ενέργεια του στα άψυχα δημιουργήματα του
λυπάμαι, λυπάμαι όταν θυμάμαι τους ανθρώπους που σκέφτονται μόνο τον ίδιο τους τον εαυτό, λυπάμαι όταν θυμάμαι τους ανθρώπους που κλαίνε συνέχεια για τις δυσκολίες που πέρασαν μπροστά σε άλλους και απαιτούν συμπόνια
λυπάμαι, λυπάμαι όταν θυμάμαι, τους ανθρώπους που δεν προσπαθούν καθαρά να δουν.

λυπάμαι, λυπάμαι για τα γαμημένα στοιχεία με τα οποία γαλουχηθήκαμε και τις γαμημένες σκέψεις που εμφυτεύτηκαν μέσα στο μυαλό μας κι ήμαστε ο κόσμος που θαρρούμε

κι εμένα λυπάμαι καμιά φορά, να το θυμάσαι
φταίει το ότι καταλαβαίνω ...
ενώ κάποια άλλη είναι έτοιμη να πει "νομίζεις"

μα αφού ζω κάπως πρέπει να συνεχίσω ...
ίσως κάποια άλλη στιγμή σου πω το πώς
να θυμάσαι
για να 'χεις
κι από μένα κάτι

Αθήνα, 2018

Βεληνεκές

---

Τη γούβα την κρυφή στου λάκου το γιαπί να ψάχνω 'γω θα ξεκινήσω
Την αγάπη και τη θαλπωρή το νιάτο τη δυνατη σιγή να κρύψω
του χάρου το δρεπάνι χάρο μόνο να βρεί
εκεί πάνου στης γη την "πεφάνια" μην ομιλεί άλλη ζωή για ορφάνια

Κακό τρανό, των χιλιάδων τις στιγμές δεκάδες να "πουλίζουν"

Θα βρω μια κρύπτη κι όταν το κακό, που θα θε κι εμέ να θυσιάσει γιατί καλό θα το ονομάζουν δεκάδες πιέσεις σε μυριάδες, πέσει, να δω το φως του ήλιου, ίσως, άμα υπάρχω ακόμη στο υπόγειο επιλέξω. Κι άμα 'ρθεις στο υπόγειο κακό απόγειο για να μη βρεις,να ξες πουλάκι μου, βλαστάρι μου, καρδιά μου, ψυχή, το σκοτάδι οταν θε σε να κρύψει κακό δεν κάμει, ο ήλιος δε το μόνο που μπορεί για να σε κρύψει ειν' να τυφλώσει , κι άμα δε θες να φταις για κακό που κι εχθρός σου πάθει. το σκοτάδι μπορείς να επιλέξεις. Είναι αυτό που μπορείς να καταλάβεις. Μυστικά μονάχα 'κείνοι που μέσα σε αυτό βρεθούν μπορούν να κρύβουν εκείνο όχι, εκείνο μπορεί μονάχα εσέ' κι εκείνους, ναι! να κρύψει.

Αθήνα, 2018

ονομάστε με "δον ζουάν"

ΑΣΚΤ, Μάρτιος 2018

__

Οι αγαπημένες μου αναμνήσεις κρύφτηκαν στο υπόγειο του συνεργείου της επιβλητικής κουΐντας. Περιμένω τις τρεις τελευταίες ώρες να μου χαμογελάσουν οι εφιάλτες μου, μα κάθε βράδυ αργούν να ξεφύγουν.
«Πώς σε λένε;» με ρώτησε ο μπάτλερ τη κοσμητείας. «Δον Ζουάν» του απάντησα κι ας ήξερα πως δεν θα τον έπειθα πως ήμουν εγώ εκείνος που του έλεγα. Ήταν φυσικό, μια συνεσταλμένη δεσποινίς όπως εγώ δεν θα μπορούσε ποτέ να λέγεται Δον Ζουάν, κι όμως εμένα με λένε Δον Ζουάν. Πάντα ήθελα να με προσφωνούν καθώς πλησιάζω. Πάντα ήθελα να έχω εγώ τη φήμη του γυναικοκατακτητή. Λάθος! Ο αρσενικός Δον Ζουάν κατακτά γυναίκες, ο θηλυκός – που είμαι εγώ – άνδρες. 

Μα τι πάθατε και τα δυό σας, ένα μικρό λαθάκι έκανα. Εξάλλου, τι γνώσεις να έχετε γύρω από το θέμα; Δύο λούτρινα αρκουδάκια είστε. Ενώ εγώ, εγώ όχι! Εγώ είμαι ο Δον Ζουάν.

Αθήνα, 2018

Ροζέτα

Σύρος 2018

___

καθώς θα φεύγεις,
μην ξεχάσεις να παρατηρήσεις το γέλιο μου

θα σε βοηθήσει να καταλάβεις, το πόσο πολύ λυπάμαι,

κι αν προσπαθήσεις να σκεφτείς γιατί λυπάμαι τόσο,
νομίζω θα καταλάβεις, το πόσο πολύ σ' αγάπησα ή το πόσο πολύ τον σεβασμό μου κέρδισες

κι αν προσπαθήσεις να καταλάβεις το γιατί, ίσως, μπορέσεις να καταλάβεις τη ψυχή μου,
και το  πόσο ήθελε πάντα τα πάντα
σε κλουβί να φυλακίζει,
κι ύστερα να σε κάμει με δάκρυα δικά της σε αυτό να μένεις.





Καθώς θα  βρίσκεσαι να ξέρεις πως βρίσκεσαι από δική σου επιλογή


Αθήνα, /4/2018